Veerkracht. Dat is voor mij wel het woord dat in me op komt als ik terug denk aan dit lieve stel waarvan ik afgelopen vrijdag hun dag mocht fotograferen. Een bonk veerkracht. Ik weet dat zij niet het enige bruidspaar waren dat corona op hun pad kreeg, maar toch. Hun jaar was niet een jaar als van ieder bruidspaar. Ze kregen meer tegenslagen voor hun kiezen. En dat maakte dat keer op keer uitstellen extra hard binnenkwam. Inmiddels ook bij mij.
Trouwen in eigen achtertuin
Ik heb het dit jaar al eerder gezien, soms uit nood geboren. Trouwen in je eigen tuin. Maar dat was hier absoluut niet het geval. Al vanaf dag één was besloten: dit wordt het toneel voor hun liefde. Een grote prachtige tuin met uitzicht op de Maas. En het was diezelfde Maas die die toch anders bepaalde. Donderdag kwam het nieuws al dat de tent verwijderd moest worden. Gelukkig bood het middengedeelte van de tuin nog wel alternatieven. Dan maar geen tent, meer sta-tafels, andere indeling. Met veerkracht werd er gesleept, gedaan, en gehoopt.
En nu was het eindelijk zover. Hun trouwdag. De waterkering stond, tuin was prachtig ingericht en toen ze haar jurk aanhad zag ik het ongeloof bijna in haar ogen. Zou ze vandaag dan toch echt hardop voor al haar lieve familie en vrienden “ja” tegen hem zeggen? Het antwoord daarop was volmondig ja, ook uit zijn mond. Haar vader trouwde hen met prachtige woorden en de ontlading was groot.
Wettelijk en kerkelijk huwelijk
Na het wettelijk huwelijk in de tuin verplaatsten we ons naar een een prachtige kapel een dorp verderop. Het was even zoeken, want het water had ook de weg ernaar toe inmiddels gevonden. In de kapel volgde een prachtige ceremonie en inzegening. De klok werd geluid en het was nu echt: ze zijn getrouwd, voor de wet en de kerk. Tijd om weer terug te keren naar hun huis voor taart, toost en felicitaties.
Water, liefde en veerkracht
Eenmaal terug bleek er ander nieuws op hen te wachten. De gemeente had uit voorzorg besloten dat de tuin ontruimd moest worden voor zonsondergang. Mocht de waterkering het niet houden zouden ze na die tijd niet voldoende hulp kunnen bieden. Het meest onwerkelijke scenario werd waar. Na een jaar van uitstellen, tegenslagen bleek nu het water hun letterlijk aan de lippen te staan. Inmiddels zagen we hoe het water al flink naar ons toe was gekropen en moesten er knopen worden doorgehakt.
En kan ik niets anders dan enorme bewondering hebben voor deze twee. Want door de overmacht en de tranen, zag ik vrijdag vooral heel veel liefde. Liefde naar elkaar, hun families. En vrijdag vierden wij hun liefde. Vrijdag zeiden zij volmondig ja tegen elkaar.
Wat er ook allemaal gebeurden: het was hun dag. En zo wil ik me de dag vooral herinneren. Als een dag vol liefde en veerkracht. En als ze dit allemaal al aan kunnen samen, ben ik meer dan zeker van hun toekomst. Geniet mee met de preview van een dag liefde vieren in Limburg.
