Toen een aantal weken terug het laatste pakket aan maatregelen bekend werd gemaakt betekende dat het einde van hun dag. De trouwdag waar al zo lang naar uit werd gekeken. Een dag die vanaf maart al met ieder persconferentie wijzigde. Van niet trouwen, naar toch wel weer trouwen. Naar geen feest, maar wel samen eten. Hun flexibiliteit en vooral liefde samen bleef vol goede moed boven water. En toen kwam daar anderhalve week voor hun dag toch het nieuws waar we met zijn allen stiekem nog niet aan wilden.
Met de huidige maatregelen was hun meest creatieve plan gewoon niet meer haalbaar. Hoe graag ze zich ook meebewogen de afgelopen maanden, de rek was eruit en een moeilijke beslissing moest worden gemaakt.
Videobellen, mondkapjes en taartjes op afstand
En met de beslissing kwamen de emoties. Verdriet, maar ergens ook opluchting. En ergens ook de wil er toch nog iets van te maken. Geen trouwen, maar een geregistreerd partnerschap. Om op de datum waar ze zo lang naar uit keken toch iets te tekenen samen. Met enkel hun ouders, oma en zussen – waarvan een op afstand vanwege quarantaine – werd het toch een beetje hun dag.
Een dag met mondkapjes, maatregelen, taartjes eten op afstand, videobellen, maar genoeg liefde om hen heen.
Het voelde als een voorproefje. Kennismaken met de familie, alvast een keer een shoot samen. En dat voorproefje smaakt naar meer. En ik hoop met heel mijn hart voor ze dat we dat voorproefje snel om kunnen zetten naar hun trouwdag.
